Konkurs literacki
MOJE ...DZIESIĄT LAT

Poezja

Opowiadanie

Nazywam się Jan Gietek.Urodziłem się 1-2-1932 roku we wsi Poredy,gdzie mieszkam do tej pory.
Moje dzieciństwo było bardzo trudne, a złożyły się na to następujące warunki.Urodziłem się w bardzo biednej rodzinie chłopskiej,a było nas pięcioro rodzeństwa, ja i cztery siostry. Na nasze utrzymanie pracował prawie wyłącznie ojciec,gdyż matka z pięciorgiem dzieci,niewiele mogła pomóc w gospodarstwie. Poza tem Matka była słabego zdrowia. Gdy miałem cztery lata po scaleniu gruntów w roku 1936 trzeba było przebudowywać nasze budynki ze wsi na kolonie odległą od wsi ponad kilometr. Chociaż budynki te były drewniane bez jakichkolwiek fundamentów, to jednak rozbiórka, przewiezienie żelaźniakiem i pobudowanie tego wszystkiego na nowym miejscu,wykończyło moich rodziców fizycznie, psychicznie i finansowo. Bieda w domu aż piszczała. Gdy miałem sześć lat, rodzice postanowili posłać mnie do szkoły, odległej od naszej zagrody ponad dwa kilometry,w sąsiedniej wiosce Krasny Borek (dzisiejsze Siwiki). Taką decyzję rodzice podjęli z musu, chociaż obowiązek szkolny był od lat siedmiu, ale trzy moje starsze siostry już do szkoły chodziły więc rodzice nałożyli na nie dodatkowy obowiązek, opiekowania się mną, oczywiście w szkole, w domu pozostawała jeszcze młodsza siostra i nie było komu się mną opiekować. A byłem podobno bardzo psotny, ciekawy i zawsze wyrosłem gdzie mnie nie posiano. Tymczasem szkołę z miejsca polubiłem, z kilku przyczyn. Po pierwsze byłem najmłodszy i najmniejszy ze wszystkich dzieci, po drugie, moje trzy starsze siostry się bardzo dobrze uczyły i z tego powodu miały pewne poważanie u nauczyciela, ale też i u koleżanek i kolegów ze szkoły.
Po trzecie, ja też się o wiele lepiej uczyłem jak moi starsi koledzy z klasy. I po czwarte nauczyciel też darzył mnie szczególną sympatią, nie szczędził mi pochwał, dobrych ocen, a nawet często dawał mi drobne nagrody, a nikt poza mną takich wyróżnień nie otrzymywał. Ten pierwszy rok mojej edukacji był prawie ostatnim rokiem mojej nauki w normalnej szkole. Kiedy z ochotą wybierałem się w roku 1939 do drugiej klasy, wybuchła wojna i potem długie lata niemnieckiej okupacji.
W czasie okupacji żadnej szkoły u nas nie było, więc moim stałym zajęciem co roku od kwietnia do grudnia było pasienie krów i owiec. Do dzisiaj nie wyobrażam sobie bardziej nudnego zajęcia, nie tylko dla dziecka, ale również dla osoby dorosłej. Zimą natomiast trzeba było pomagać ojcu przy obrządku, a wieczorami pomagać starszym siostrom mleć żyto w żarnach na chleb i śrótę dla świń. Gdy miałem 11 lat zmarła mi matka w wieku 48 lat. Osierociła nas pięcioro. Najstarsza siostra miała wtedy 16 lat. To oczywiście pogorszyło naszą sytuację. Bywało chłodno, głodno i beznadziejnie. Cośmy przeżyli to niema sensu opisywać, bo i tak dzisiejsze pokolenie tego nie zrozumie.
Z nauką było jeszcze ciężej. Ja miałem taką ochotę się uczyć, że nie przepuściłem żadnego papierka gdzie było choć kilka słów napisanych po Polsku, żeby go nie przeczytać. Książki szkolne z których siostry się uczyły przed wojną przeczytałem kilkakrotnie znałem je prawie wszystkie na pamięć. Gdy się dowiedziałem że ktoś ma jakąś polską książkę, to dotąd prosiłem, aż musiał mi jej pożyczyć. Dzięki takiemu podejściu do nauki, po zakończeniu wojny umiałem już płynnie czytać. W roku 1945 bezpośrednio po wyzwoleniu w Poredach zorganizował nauczanie pan Sawicki Bronisław. Był to nauczyciel rolnik miejscowy, do którego chodziłem 8 miesięcy.
Muszę przyznać szczerze, że się od niego nauczyłem bardzo dużo. Uczył czterech przedmiotów. Polskiego, matematyki, religii i śpiewu. Zdaję mi się że te cztery przedmioty opanowałem nieźle i wszystkie mi w życiu bardzo się przydały. Gdy w roku 1950 skończyłem 18 lat zostałem przymusowo wcielony do pierwszej brygady Służba Polsce, stacjonującej w Warszawie. W tej brygadzie było około 1000 junaków, pracowaliśmy bardzo ciężko na Starym Mieście na terenie zamku Królewskiego, przy usuwaniu gruzów. Praca była niezwykle ciężka bez żadnej mechanizacji, a wyżywienie bardzo mizerne . Jedliśmy przeważnie nieświeże dorsze i margarynę, nawet z chlebem było krucho, Po trzech miesiącach tej katorgi wróciłem do domu żeby pomagać ojcu na gospodarstwie. W listopadzie 1952 roku zostałem powołany do wojska do jednostki artyleryjskiej w Giżycku. Tam już ochotniczo zgłosiłem się na szkołę podoficerską, gdyż za wszelką ceną chciałem się uczyć.
Miałem trudności z dostaniem się do tej szkoły, gdyż jak wiadomo z powyższego, nie miałem żadnego świadectwa nawet z ukończenia dwóch klas podstawówki, ale może trochę nieuczciwie powiedziałem że mam 6 klas podstawówki i na próbny okres mnie przyjęto. Szkoła ta trwała 11 miesięcy i co miesiąc był mały egzamin. Po pierwszym miesiącu wypadłem poniżej średniej, na szczęście była nas liczna grupa. Następny miesiąc byłem już nieco powyżej średniej, co mi dodało otuchy bo kilkunastu odpadło, dwóch nawet po maturach. Po trzecim miesiącu znalazłem się z taką wielką nieśmiałością w czołówce. Natomiast po pięciu miesiącach na pierwszego maja awansowano mnie wraz z kilku prymusami do stopnia bombardiera i na różnych plakatach eksponowano jako przodownika wyszkolenia bojowo-politycznego. Po sześciu miesiącach, chociaż szkoła trwała jeszcze dalsze pięć miesięcy, mnie mianowano dowódcą działonu i wkrótce awansowano do stopnia kaprala. Wojsko nauczyło mnie dużo. Po powrocie z wojska nie tracąc czasu po trzech miesiącach się ożeniłem i zostałem na ojcowskim gospodarstwie. A gospodarstwo wyglądało następująco: jeden koń, dwie krówki i stary zużyty żelaźniak, plus pług i brony. Więc zabraliśmy się z żoną Leokadią ostro do pracy. Najpierw skończyliśmy oboje kurs przysposobienia rolniczego, równolegle zorganizowałem kurs wieczorowy z zakresu pełnej szkoły podstawowej, chociaż dla mnie była to już zwykła formalność, ale przy okazji kurs ten ukończyło 18 osób. Ostro też rozkręciłem działalność społeczną. Byłem radnym wszystkich szczebli przez 20 lat. W 1965 roku zorganizowałem w Poredach Ochotniczą Straż Pożarną, której przez 12 lat byłem naczelnikiem. W 1970 roku założyłem świetlicę wiejską którą kierowałem 16 lat. Brałem często udział w zjazdach OSP i Kółek Rolniczych. Byłem prezesem gminnego związku Kółek i Or. Rol. w Zbójnej. Prezesem białostockiego oddziału Stowarzyszenia Twórców Ludowych i założycielem tejże organizacji oraz pierwszym jej prezesem w Łomży. Członkiem Narodowej Rady Kultury w Warszawie. Sekretarzem rady nadzorczej w Mleczarni w Kolnie. Organizowałem śpiewacze zespoły amatorskie p.n. Kurpiowskie wesele i Bziedronki. Wyszkoliłem 40 osób na kursach Przysposobienia Rolniczego. Występowałem z recytacją własnych wierszy na licznych imprezach rozrywkowych. Między innymi w Kolnie, Białymstoku, w Poznaniu, w Stołecznym Domu Kultury na Starym Mieście. W Teatrze Komedii na Żoliborzu, nawet w Sali Kongresowej Pałacu Kultury w Warszawie.
Jedną kadencję byłem w składzie kolegium orzekającego w Kolnie. Działałem na Uniwersytetach Ludowych. Jednak zawodowo byłem zawsze rolnikiem. Tutaj też z pomocą Bożą, żony i reszty rodziny, udało mi się zrealizować cztery zasadnicze sprawy. Po pierwsze: Upełnorolnić gospodarstwo z 12 ha do 30 ha. Po drugie: Przebudować dom i budynki gospodarcze, z drewnianych na murowane o pokaźnych rozmiarach. Po trzecie: Zmechanizować gospodarstwo. No i po czwarte moim zdaniem najważniejsze. Wychować i wyszkolić sześcioro wspaniałych dzieci. Poza tem wszystkiem co powyżej napisałem, piszę od pół wieku wiersze przede wszystkiem, ale również opowiadania humoreski fraszki, satyryczne nagrobki i inne. W roku 1995 wydałem pierwszy tomik wierszy p.t. "Tam Gdzie Modra Pisa", w roku 2001 wydałem następny tomik wierszy p.t. "Tam Gdzie Modra Pisa Płynie". W roku 2002 wydałem tomik opowiadań p.t. "Kaprysy Z Nad Pisy". Zaś w roku 2004 tomik wierszy przysłów i fraszek p.t. "Na Chłopski Rozum". Obecnie mam przygotowany do druku piąty tomik, ale już od roku szukam bezskutecznie sponsora. Pozatem moje wiersze publikowane są w następujących książkach: "Palma kurpiowska w poezji ludowej", w wydanej przez Stowarzyszenie Twórców Ludowych w Lublinie p.t. "Pobożnych djabeł kusi" oraz w książce p.t. "Polska nam Papieża dała", wydanej w Krakowie w 1993 roku.
Jeżeli do tego wszystkiego dodam jeszcze to, że od najmłodszych lat czynnie usługuje w naszym parafialnym kościele to chyba jak na jednego człowieka powinno wystarczyć.-